गतिशील सहरहरूमा व्यापार, शिक्षा र पूर्वाधारको विकास भइरहेको भए पनि त्यहाँभित्र परिवार छाडेर वृद्धाश्रमको चारकिल्लाभित्र निर्जीव जीवन बिताउन विवश अनुहारहरू धेरै छन्।
सत्तरी वर्षीया इन्दिरा सुवेदी इटहरीस्थित रामजानकी शान्ति वृद्धाश्रममा विगत १४ वर्षदेखि आश्रय लिइरहेकी छिन्। सानै उमेरमा विवाह गरेकी उनले २० वर्षको उमेरमा छोरा गुमाइन् र श्रीमान् बितेपछि सहाराविहीन भएर वृद्धाश्रम पुगिन्। सुरुमा वृद्धाश्रम कस्तो हुन्छ भन्ने थाहा नभए पनि चिनजानका आफन्तले आश्रम गएर बस्न सुझाव दिएपछि उनी यहाँ आएकी हुन्। अहिले १७ जना वृद्धवृद्धा बसिरहेको रामजानकी शान्ति वृद्धाश्रम २०५६ सालमा इटहरीमा खुल्यो।
यस्तै कथा विराटनगरको विराटेश्वर वृद्धाश्रममा बसिरहेकी ८१ वर्षीया सरिता गौतमको पनि छ। उनी विगत २८ वर्षदेखि वृद्धाश्रममा बस्दै आएकी छिन्। "सकुन्जेल काम गरेँ, छोराछोरी हुर्काएँ। शिक्षा दिएँ। अहिले तिनै सन्तानले नचिनेझैँ गरे। आफ्ना छोराछोरी सन्तानका लागि जिन्दगी बिताएँ। तर अहिले तिनै सन्तानले थाँती राखेजस्तै गरे," उनले भनिन्। पतिको मृत्युपछि छोराछोरीका लागि बाँचेकी उनलाई अहिले छोराछोरीले न फोन गर्छन् न भेट्न आउँछन्।
त्यस्तै ८६ वर्षीया पवित्रा सुवेदी विगत २१ वर्षदेखि वृद्धाश्रममा बस्दै आएकी छिन्। आफ्नै सन्तानले हेरचाह गर्न नसकेपछि आश्रम ल्याएर छाडिएकी उनी अहिले सन्तानविहीन भएर वृद्धाश्रमको ओछ्यानमा टोलाएर बाहिरको आकाश हेरिरहेकी छिन्।
पछिल्लो समय सहरी क्षेत्रमा व्यस्त परिवारका वृद्धवृद्धा र विभिन्न कारणले परिवारबाट वञ्चित हुन पुगेका वृद्धवृद्धाहरूको सुरक्षाका लागि वृद्धाश्रमको आवश्यकता बढ्दै गएको छ। रामजानकी वृद्धाश्रमका अध्यक्ष ठगेन्द्रप्रसाद आचार्यका अनुसार घरमा बसेर असुरक्षित र अमर्यादित जीवन जिउनुभन्दा वृद्धाश्रममा बस्न राम्रो भन्ने विषय समाजमा स्थापित हुँदै गएको छ। कोशी प्रदेश सामाजिक विकास मन्त्रालयको विवरणअनुसार कोशी प्रदेशमा ज्येष्ठ नागरिकको सङ्ख्या पाँच लाख ५६ हजार ४६४ अर्थात् प्रदेशको ११.२२ प्रतिशत रहेको छ।
