-------------
हो,
बसिरहेको छु म आज
आफ्ना घाउ कोट्याउँदै कोट्याउँदै।
दुख्न त दुखेको छ,
तर खै किन
कोट्याउँदै बसिरहेको छु।
हो, तिमीलाई भुल्ने कोसिस गरेँ,
तर खै किन हो किन,
भुल्नै सकेको छैन।
यदि सम्झन पर्ने कुरा चाहिँ
भुल्न सकेको भए,
उहिले नै भुल्थेँ होला।
तर किन हो किन,
मुटुमा गडेकी तिमीलाई
निकाल्नै सकिनँ।
भुल्ने दबाई पाइने भए,
उहिले नै खान्थेँ होला,
एक लिटर भरिको बोतल।
तर विज्ञान अझै त्यहाँ पुगेकै छैन।
पहिला विपना प्यारो लाग्ने मलाई,
अहिले सपना लाग्न लागेको छ।
त्यसैले जति सके निदाउन खोज्छु,
हराउन खोज्छु,
किनकि त्यहाँ त तिमी मेरी हुन्छ्यौ।
तर फेरि आँखा खुल्छ,
र तिम्रो सामिप्यता नपाएर
आँखाबाट नुनिलो वर्षा हुन्छ,
भारी वर्षा।
म आज पनि त्यो ठाउँमा जान्छु,
जहाँ तिमी र म
साथमा समय बिताउने गर्थ्यौँ,
जहाँ म तिम्रो आँखामा हराउने गर्थें,
जहाँ म तिम्रो बोलीमा लठ्ठिने गर्थें,
र समय बितेको होसै पाउँदिनथेँ।
मलाई आज पनि त्यो स्थान प्यारो छ,
जसले हाम्रो भेट गराएको थियो।
म आज पनि त्यही ठाउँमा जान्छु,
र हाम्रा पुराना पल सम्झेर
मुसुक्क मुस्कुराउँछु।
तर त्यो मुस्कान र खुसी
मनमा टिक्दैन,
र फेरि उही ती आँखारूपी बादलबाट
नुनिलो वर्षा हुन्छ।
